Μέσα Πέτρα- Μαρία Μανωλέλη

«Η Αρετή βγήκε στο κατάστρωμα και παρακολουθούσε τον Πειραιά να χάνεται στο βάθος. Το πλοίο την πήγαινε σε έναν τόπο που λαχταρούσε και μισούσε ταυτόχρονα. Όσες φορές, λόγω του επιθέτου της, τη ρωτούσαν αν καταγόταν από την Κρήτη, δεν ήξερε αν έπρεπε να το κρύψει ή όχι. Κουβαλούσε μια ντροπή γι' αυτό τον τόπο κι ας μην της έφταιγε το μέρος σε τίποτα. Θα ήθελε να είναι από τη Σαντορίνη όπως η φίλη της η Ελένη, ή από τη Θεσσαλονίκη όπως δύο από τις συναδέλφους της, από άλλο τόπο τέλος πάντων, που οι άνθρωποι είναι ήπιοι και μιλούν σιγανά. Της εξηγούσε η ψυχολόγος πως αυτά είναι κατάλοιπα του τραύματός της και πως κάθε μέρος έχει τα ωραία και τα άσχημά του, μα εκείνη, κάθε φορά που αναφερόταν σε συζητήσεις η Κρήτη, ένιωθε το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι της».